Το μήνυμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου , ποια σχέση έχει άραγε με την δεινή πολιτική και οικονομική κατάσταση της χώρας μας. Τι μπορούμε να απολογηθούμε έντιμα στην ιστορία και τα παιδιά μας, για ετούτη την επέτειο!
Ποια τιμή αποδώσαμε και αποδίδουμε στα παιδιά που τη νύχτα των τανκς έδωσαν την ζωή τους άθυρμα στην εξουσία.
Πόσα λόγια και πόσα δοξαστικά ακούστηκαν από όλους εμάς και κύρια από τους ταγούς μας, που λεηλατήσαμε ασέβαστα και λεηλάτησαν, την ελπίδα τους και τη θυσία τους; Και πόσο μια τέτοια παραδοχή, που κάνουμε –όσοι κάνουμε- με συντριβή, μπορεί να δώσει άλλοθι στην γεμάτη υποκρισία και δουλικότητα ζωή μας!
Τι ακριβώς κάνουμε όλο τον άλλο χρόνο και όλα τα χρόνια από τότε , από το να σκυλεύουμε τη μνήμη που μας προκαλεί και μας αποκαλύπτει γυμνούς, υποκριτές που ασελγούμε με επιμονή στα χρόνια εκείνα που δεν μας αξίζουν.
Γιατί αν μας άξιζαν, θα είχαμε δωρεάν παιδεία, θα είχαμε επαρκές ψωμί και δουλειές, θα είχαμε ελευθερωθεί από τους αγάδες και δερβέναγες που κουμαντάρουν κατά γκρεμού τις ζωές μας.
Σχωρέστε με αδέλφια! Δεν μπορώ να υποκριθώ μαζί με τους «αγωνιστές» του σήμερα, ότι θα σας τιμήσω περπατώντας μαζί τους κάμποσες εκατοντάδες μέτρα, για να συνεχίσω να ξεκοκαλίζω μαζί με δαύτους , όποιο κομμάτι της πατρίδας μας μπορέσω.
Αφήστε με να κλάψω, εκεί στην πόρτα μόνος και απηυδισμένος για την προδοσία που συνεχίζουμε.
Μπας και μπορέσω να συμμαζέψω το κρίμα που σας φορτώνουμε κάθε χρόνο και κάθε μέρα.
Όχι δεν μπορώ να πλύνω τις αμαρτίες μας απέναντί σας.
Να σβήσω την προδοσία στα συνθήματά σας.
Να προσποιηθώ ότι γιορτάζω σήμερα. Δεν τολμώ να βγω μαζί τους στους δρόμους που περπατήσατε και σεις , αφήνοντας βαφή από το αίμα σας.
Γιατί φοβάμαι μην το αίμα σας στοιχειώσει και η προδομένη σας ελπίδα γυρέψει δίκιο.
Και τότε τι θα απολογηθώ;
Για μένα κάθε χρόνο που σας γιορτάζουν, εδώ και κάμποσα χρόνια, νοιώθω να σφίγγεται το στομάχι μου, σαν μια απ’ τις γροθιές σας που σηκώνατε να θέλει να με συνεφέρει.
Όμως εγώ αλλοπαρμένος είμαι και σας βλέπω κάθε που περνώ απ’ το πολυτεχνείο και ας μη γιορτάζετε. Τι θέλω εγώ με τους πετυχημένους , τους δοξασμένους και τους τιμημένους που έτρεξαν και άρπαξαν αξιώματα και δόξες , σ’ ένα τραπέζι που έστρωσε η δική σας θυσία;
Εγώ να κλάψω θέλω πάλι απόψε.
Όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα. Να κλάψω σήμερα για σας και μόνο. Γιατί όλες τις άλλες μέρες κλαίω για μας, για όπως καταντήσαμε.
Ας είναι αιώνια η μνήμη σας.
Ας σταματήσουν να τσαλαπατούν τη μνήμη σας και τα άνθη που νεολαίοι άβγαλτοι ακόμα σας προσφέρουν μέχρι να γίνουν οι επόμενοι που με αξιώματα θα σας δοξάζουν.
Ψωμί , Παιδεία, Ελευθερία ζητούσατε. Ακόμα δεν την είδαμε κι ότι είδαμε καρικατούρα ήταν.
