Φίλε Αλέξη
Ένας χρόνος πάει από τον άδικο χαμό σου κι όμως στη σκέψη μας γυρίζεις σα να μην πέρασε ούτε μια μέρα. Γιατί δεν φτάνει ο χρόνος μόνος του να ξεπλύνει ένα μεγάλο κρίμα , μια τόσο βάρβαρη δολοφονία. Ίσως να έφτανε αν το άδικο που σου στέρησε τη ζωή , κόρωνε την δίψα του και έπαυε να διαφεντεύει καθημερινά τη ζωή μας.
Όμως αυτό το άδικο πληθαίνει και αναζητά κι άλλους Αλέξηδες .
Τι κι αν σ’ αυτούς δεν τολμάει να πάρει τη ζωή με όπλα! Τους την παίρνει με χίλιους άλλους τρόπους. Κι όμως γι αυτούς δεν θέλουμε να αντιδράσουμε. Δε χαλάμε την ησυχία μας , δεν αφήνουμε τους καναπέδες μας. Είναι αυτός ο τρόπος της δολοφονίας των νέων που τον συνήθισε η κοινωνία μας και με χοντρόπετση συνείδηση τους κουβαλάει στον Καιάδα της λήθης
Γιατί δεν τέλειωσαν οι Αλέξηδες που δολοφονούνται ,κάθε μέρα, απ΄την ανεργία και την ανέχεια.
Δεν έπαψαν οι Αλέξηδες που σπρώχνονται στη δολοφόνο αγκαλιά των ναρκωτικών , στην αδιέξοδη περιθωριοποίηση που τρέφει τη βία.
Κι όλα αυτά γιατί συνηθίσαμε να αντέχουμε και να ανεχόμαστε το βίαιο ψαλίδισμα των ονείρων του κάθε Αλέξη.
Συνηθίσαμε να δεχόμαστε να γίνονται οι νέοι μας άλεσμα στην κιμαδομηχανή του κέρδους και του πλουτισμού των λίγων. Αποδεχόμαστε ως καθωσπρέπει νοικοκυραίοι το βόρβορο της ανομίας , της συναλλαγής, του πλιάτσικου των κοινών μας αγαθών, γιατί τάχα είναι γραφτό «το μεγάλο ψάρι να τρώει το μικρό».
Και μεις , οι μεγαλύτεροι , αντάμα με τους πολιτικούς μας που δεν συγκινούνται από το πλήθος των Αλέξηδων –αλλά υποκριτικά βουρκώνουν μόνο για τον ένα- δεν θέλουμε να αντιδράσουμε.
Πάθαμε μιθριδατισμό , θες από την ψευδαίσθηση που γεννά η πίστη του πρόσκαιρου «βολέματος» μας, θες από την παραίτηση που μας χαρίζει η βολική κουβέντα πως «το σύστημα είναι πανίσχυρο». Όπως και να ‘χει , εμείς 364 μέρες το χρόνο, έχουμε πλήθος Αλέξηδων που δεν θρηνούμε.
Αυτοί που μας χειρίζονται , νοιώθω ότι τους ήρθε βολικό να κάνουν το χαμό σου … επέτειο, γιατί έτσι θα σε «ξεχνάμε» τον πολύ το χρόνο και θα εκτονωνόμαστε μόνο μια μέρα το χρόνο. Τότε που αυτοί θα βγάζουν τους λόγους τους «δεκάρικους», να συμμετέχουν τάχα στα παθήματά μας , για τα οποία όμως έπρεπε να πάσχουν και να πασχίζουν καθημερινά.
Ποιος είναι τάχα ο δολοφόνος νους που ψάχνει κάθε μέρα ακάματα Αλέξηδες;
Δεν είναι η απληστία του πλούτου; Δεν είναι η διαφθορά των πολιτικών και της δημόσιας ζωής; Δεν είναι ο τσαρλατανισμός των δημοσιογράφων ; Δεν είναι η αφωνία και η «συνθηκολόγηση» των «πνευματικών» ανθρώπων;
Δεν είναι η «καπατσοσύνη» μας που μηχανεύεται την λεηλασία των ονείρων των νέων; Δεν είναι…
Όμως εμείς βολευτήκαμε με τον ένα δολοφόνο.
Γιατί τους πολλούς που ζούνε με καλοσιδερωμένα κολάρα , δεν βγάζουμε άχνα. Χορεύουμε στο ρυθμό που θέλουν και μάλιστα στριμωχνόμαστε μαζί τους για ένα σφίξιμο χεριού, ένα χτύπημα στην πλάτη, μια φωτογραφία. Τους ακούμε να λένε με πιο τρόπο θα δολοφονήσουν τα όνειρα των Αλέξηδων. Τους χειροκροτούμε κιόλας και τους κάνουμε να νοιώθουν τρανοί !
Γιαυτό, φίλε Αλέξη
Καλώς δεν συγκινήσε μαζί μας σήμερα. Γιατί το σημερινό μας «ωσαννά» σε σένα εύκολα θα το κάνουμε αύριο «άρον-άρον σταύρωσαν» για τους χιλιάδες νεαρούς και νεαρές Αλέξηδες που αγωνιούν ανάμεσά μας, να ζήσουν τη ζωή τους. Που θα μας αρνούνται την «μαγκιά» να πετσοκόβομαι τα όνειρά τους.
Μακάρι η θυσία σου να ξύπναγε τα κοιμισμένα μας μυαλά και τις αραχνιασμένες μας ψυχές, μήπως και σταματούσε να θυσιάζονται οι Αλέξηδες.
Όμως η «ανάπτυξη» και το «καλό» της κοινωνίας μας- τοπικής και υπερεθνικής- θέλει πολλούς Αλέξηδες.
Από όπλα και δολοφόνους είμαστε γεμάτοι .
Πως θα χορτάσει ο πλούτος την πείνα του, η ανεργία την αδηφαγία της , η βολή και ο καθωσπρεπισμός μας την αλαζονεία τους; Πώς θα γίνουμε μια ιδανική Παγκόσμια κοινωνία της οικονομίας, με όλους εμάς υποψήφιους Αλέξηδες, θύματα των πιο… προσαρμοσμένων, ειδικών και ικανών;
Φίλε, εσένα η λαιμαργία του κόσμου μας δε σε απειλεί πια Όμως τους άλλους Αλέξηδες και τους υποψήφιους Αλέξηδες τους βλέπει και φουντώνει. Όσο εμείς επιμένουμε να σε θυμόμαστε μια μέρα μόνο, αυτή η λαίμαργη σύναξη θα λαχταρά θυσίες, πολλές ακόμα. Η δική σου μνήμη θάναι μακρόχρονη.
Η δική μας ελπίδα θα μαραζώνει όσο επιμένουμε Να «συντηρούμε» το τομάρι μας δειλά, άβουλα και βολεμένα.
Κι όσοι ανυπόκριτα αφήνουν σήμερα ένα δάκρυ, αλήθεια δεν ξέρω, αν το κάνουν από λύπη για τον άδικο χαμό σου ή γιατί δεν τολμούν να ενεργήσουν για να στερέψουν τα δάκρυα για τους Αλέξηδες κι έτσι ενδόμυχα τρέμουν για τη σειρά τους.
Η πατρίδα μας έχασε έναν Αλέξη πέρυσι .
Όμως χάνει Αλέξηδες πολλούς και κάθε μέρα και μάλιστα με «ντιρεκτίβες» μεγαλόσχημων ντόπιων και εκ «Βρυξελλών». Κι όσο εκείνοι βάζουν τις σφραγίδες τους στις ντιρεκτίβες, που όλοι εμείς σχεδόν αγόγγυστα υπηρετούμε, τόσο θα πληθαίνουν οι Αλέξηδες και όχι μόνο στην Ελλάδα. Γεμίζει η Ευρώπη, γεμίζει ο κόσμος με Αλέξηδες αλλά οι «μεγαλόσχημοι» δεν το χορταίνουν.
Ζητάνε κι άλλους. Πόσους , κανείς δεν ξέρει.
Η πείνα τους φαίνεται μεγάλη και ακόρεστη. Κι όλοι εμείς , πανέτοιμοι να τους προσφέρουμε Αλέξηδες, αρκεί να μην κρυώσει ο … καναπές μας.
Σ’ αυτόν τον παγωμένο κόσμο μας φίλε, αυτόν που καταστρέφεται με ντιρεκτίβες, μόνη ηλιαχτίδα υπήρξε η δική σου θυσία, εδώ και πολύ καιρό.
Άμποτε να ζέσταινε τον κόσμο μας. Άμποτε να έσπαγε τον πάγο του υποκριτικού ή ανυπόκριτου καθωσπρεπισμού μας και να το σκέφτονταν καλά αυτοί που δεχθήκαμε να ορίσουμε να εκδίδουν ντιρεκτίβες.
